The blue lagoon en verhuizing

Zondagochtend op tijd opgestaan en de deur van mijn kamer open gezet zodat de mensen hier weten dat ik wakker ben. Je krijgt dan namelijk vrij vlug je ontbijt en ik had honger. Na een week bananapancakes, had ik wel zin in een bananapancake. Na het ontbijt even mijn was weggebracht naar de laundry. De bouwvakkers van het zwembad, na mijn vriendelijk selamat pagi, vroegen meteen 'where you going'? Ik vertelde dus naar de laundry. Meteen een hoop geroezemoes. Een blanke die haar was gaat wegbrengen. Geen idee wat daar zo bijzonder aan was, maar schijnbaar was het grappig. Na een paar meter de volgende. Een taxichauffeur. 'Taxi?' Ik zei 'no thank you' en weer de vraag 'where you going?' To the laundry. 'You long time in Bali'. Yes, I am. Hij herkende me dus gewoon. Op de terugweg dezelfde taxichauffeur. 'Where you going today'. Ik vertelt dat ik dus naar de blue lagoon ging. Dat viel in de smaak. Hij wilde me wel wegbrengen en een duikje met me maken. Sommige die mij kennen, weten wel dat ik helemaal niet van zwemmen houd en veel wat met water te maken heeft. Ga nooit meer op een boot, van snorkelen word ik na 5 minuten al zeeziek en áls ik ga zwemmen in de zee moet ik de bodem voelen. Anders word mevrouw weer zeeziek. Water is om op te drinken en om mee te douchen. Ik heb de taximan vertelt dat ik met een 'friend' ging. Hij was wel wat teleurgesteld. Jammer, maar helaas. In mijn villa mijn spullen bij elkaar geraapt en toch maar mijn bikini aangedaan, want je kunt maar beter voorbereid zijn. Het was op zich nog vroeg, maar de spreekwoordelijke mussen vielen hier van het dak. In stralen liep het weer naar beneden. Als je hier afspreekt om bijnvoorbeeld 10 uur, denk ik dat ze bedoelen dat ze dan vertrekken. Pikte het af in de zon op mijn vaste oppikplek. Onderweg een binnendoor weg gehad. Blijft toch leuk om zo het dorpse leven hier te zien. De blue lagoon was erg mooi. Weer de nodige foto's gemaakt natuurlijk. Uiteraard niet gesnorkeld. Twee meisjes waren ook mee. Een dochter en een nichtje. We leken wel een gezin en dat vonden de Balinesen ook. Hij heeft een paar keer de vraag gehad of ik zijn vrouw was. En gewoon volhouden van ja. Toch grappig als je dan die gezichten ziet. Dan is non-verbale communicatie universeel. Dezelfde vraag ook bij het tankstation. Bij de tankstations hoef je niet zelf te tanken. Hier hebben ze daar mannetjes voor. Die jongeman vroeg ook al of ik zijn vrouw was. Dat zag ik meteen aan zijn gezicht. Hij geloofde er niets van. Ook goed. Erg grappig vind ik het wel allemaal. Toen ik eenmaal weer in bed begon de herrie. Ik dacht eindelijk van die kippen en hanen af te zijn in Penestanan, maar nu zijn het de eenden in de rijstvelden. Die kunnen er ook wat van. Wat een kabaal. Volgens mij was er herrie in de tent. Heel eerlijk moet ik wel bekennen dat ik het gesnater van eenden hoor dan dat gekukuleku. Daar word je echt gek van. Uiteindelijk ben ik toch wel in slaap gevallen.
Maandagochtend redelijk op tijd op en mijn maag weer gevuld met, hoe kan het anders, een bananapancake. Mijn backpack weer aangestamd en even nog mijn was opgehaald. Alles past. Zo blij dat ik wat spullen in een doos naar huis heb gedaan. Anders had het nooit gepast. Zojuist nog even 2,5 miljoen rupiah gepint omdat ze problemen hebben met de verbinding. Geloof er geen snars van. Volgens mij vinden ze contant geld gewoon fijner om te hebben. Uitgecheckt en even wat tijd doden totdat mijn taxi er is. Ik zit in dezelfde tent als gisterenavond omdat ze daar goede wifi hebben. Van veel restaurants in Ubud weet ik inmiddels de wachtwoorden. Ze werken niet allemaal even goed. En je krijgt hier lekkere pinda's bij je drankje. Ze zeggen wel eens dat alle zegen van boven komt. Hier is dat ook zo. Zit hier op een bankje wat te internetten en plotseling ploft er een bloemenoffertje op mijn schoot. Geen idee of dat wat betekent. Zal ik de aankomende tijd wel merken wat de betekenis was. Volgens lag het offertje gewoon op het randje en is zijn evenwicht verloren. Misschien brengt het wel geluk. Dan ben ik toch wel benieuwd. Ik zit nu toevallig naar buiten te kijken op straat. Je ziet hier veel mensen met kleine kindertjes reizen. En dan bedoel ik echt heel jong. Die kindjes hangen allemaal in zo'n zak op de rug of buik van die toeristen. Het gewoon pure kindermishandeling. Het is hier snikheet en dan hangen ze half gewurgd in zo'n zak, soms ook nog gewoon in de felle zon. Natte haren van het zweten omdat ze de warmte ook nog van de ouders hebben. Knalrode wangetjes. Knikkebollende hoofdjes omdat ze te klein zijn om deze omhoog te houden. Kind in de spagaat en wie weet voor hoelang. Echt zielig. Ik heb regelmatig gekeken of de kindjes nog wel leefden. Soms gewoon echt eng. Zojuist ben ik aangekomen in mijn nieuwe casa. Twee keer zo duur als die andere maar dat is het geld dubbel en dwars waard. Zo te zien is het redelijk recent gebouwd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wel gevoelig ben voor mooie dingen. Een badkamer met een glazen wand, mooie gezellige steentjes op de vloer en om mijn badkamer in te komen, moet ik gebruik maken een soort schuifpui van glas. Echt super mooi. Toen ik binnenkwam was het wel meer een koelkast, eigenlijk vriezer. De temperatuur lag ergens rond het vriespunt. Als eerste dus de airco uitgezet. Bij het inchecken mijn ontbijtje besteld voor morgenvroeg 8 uur. En nog een welkomstdrankje genuttigd met een koekje erbij. Ik blijf toch gek op koekjes. Ik zie nu dat ik een beetje achteruit mijn verhaal doe. Maar terwijl ik aan het typen ben, schiet me van alles binnen. Uitbundig uitgezwaaid vanmiddag en ze vertrouwen erop me volgend jaar weer te zien. Wie weet..... Ik zit nu redelijk rustig, maar wel dichtbij de grote straten van Kuta en Seminyak. Ik hoef alleen maar het hoekje om. Lekker handig. Ik ben helemaal dus weer in mijn nopjes met mijn nieuwe kamer. Lekker kleinschalig complex en zo dadelijk komen ze me avondeten brengen. Bij mijn kamer.... Luxe hè? In sommige hotels heb ik wel eens moeite met het licht aankrijgen. Geen idee waarom. Nu dus ook weer. En dan komt er een mannetje en die drukt op een knopje en laat mij dan met een dom gevoel achter. Het hotel heeft ook een shuttle bus. Super handig. 3x per dag naar het strand of naar de main road hier. Ze komen je alleen niet ophalen. Dat is dan weer een beetje jammer. Ik loop wel gewoon. Is maar een kwartiertje naar het strand. Volgens de Balinesen dan. We zien het allemaal wel. Net mijn tas uitgepakt en de badkamer ingericht. En voor de eerste keer in zeven weken even de tv aangehad. Sorry voor de herhaling, maar ben echt in mijn nopjes hier..... Goede wifi ook. Morgen op pad en dan hoop ik ook mijn paspoort te krijgen. Die pipo heeft me dus vandaag niet gebeld en ook niet mijn paspoort afgeleverd in mijn hotel. Wordt vervolgd.....