Toch nog vol verrassingen

Dinsdagochtend op tijd uit mijn mandje om de trein van 8 uur te halen. Ik had natuurlijk niet voor niets anderhalf uur gewacht om een kaartje te kunnen kopen. Ontbijtje genuttigd en met de taxi naar het station. Door het poortje waar security je kaartje checkt met je paspoort en dan mag je naar binnen. De trein vertrok van spoor 5. Het spoor aan de andere kant omdat spoor 4 er nog tussen lag. Wat rondgelopen daar om te kijken hoe daar te komen. Veel bekijks weer zo'n blanke met een enorme backpack. Weer terug naar het mannetje van de security om te vragen waar ik moest zijn. Hij zag me al aankomen met een verbaasd gezicht en moest lachen. Ik in mijn beste Bahasa en hij in zijn beste Engels. Overkomt mij weer. Je moet wachten tot de trein van spoor 4 vertrekt en dan kan je het spoor oversteken om bij spoor 5 te komen. Toen ik het snapte, moesten we allebei lachen. Toen de trein weg was, werd omgeroepen dat we mochten 'oversteken'. Nu was natuurlijk de vraag in welk treinstel ik mocht gaan zitten. Wéér naar die lachende security man. Die zal wel gedacht hebben, die gaat er niet komen. Mooi wel dus! Ergens in een coupé neergeploft en een thee besteld. Verder de dag niets gedronken omdat ik echt niet in een trein naar de wc ga. In India was dat toen een gore pot die zo hoog was dat je amper kon 'hangen' en je zag de treinrails onder je voorbij schieten. Dat wilde ik mezelf niet nog een keer aandoen. Ik had thuis al gelezen dat de landschappen onderweg heel mooi zouden zijn. Na een kwartier zag ik niet meer dan de binnenkant van mijn ogen. Toen deze weer open waren, langs het spoor ontzettend veel armoede gezien en een hoop troep op straat. Vuilnisbakken hebben ze hier nog nooit van gehoord. En als ze ze hebben, weten ze niet wat ze ermee moeten doen. Ontzettend mooie rijst- en maïsvelden gezien. Huizen zo dicht op het spoor dat het nog geen drie meter van de achterdeur was. Op het laatst nog gezelschap gehad van een libelle. Die vind ik mooi op een plaatje maar niet naast me. Kreeg er de zenuwen van en ik was blij dat we er bijna waren. In een gammele taxi, na afdingen, naar mijn hotel gebracht waar ik zwijgend werd ontvangen. Spreken volgens mij gewoon geen woord Engels. Bahasa kennen ze wel en een selamat sore kon er niet eens vanaf. Vreemd of ik ben vreemd. Na mijn backpack op mijn rug gesjort te hebben op naar mijn kamer. Die jongeman wees naar de trap waar ik op moest en zei tweede deur rechts. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Lopen niet eventjes mee, vragen niet of je hulp nodig hebt met je bagage. Weet niet waar ik ontbijt heb. Maar goed, geen dingen waar ik echt niet van ga wakker liggen. Zien we morgen wel weer. Voor het donker eerst even wat eten. Het hotel ligt in een mooie wijk met veel groen en in een dokterswijk. Tenminste de straatnamen beginnen allemaal met Dr. Ik heb bij Bali Heaven gegeten. Hoe toepasselijk. Het was het eerste restaurant dat ik tegenkwam dus hup dan maar. Gurame Goreng besteld. Ik wilde graag babi kecap. Ook slecht Engels, dus ik wachtte in spanning af. En ik kreeg; een enorme vis met zijn kop er nog aan en een schaaltje kecap ernaast. Grapjas. De vis was overigens erg lekker met de kecap erbij. Niet helemaal wat ik bedoelde maar toch. Als toetje een cornetto en dan mijn hotel weer terugvinden voor het donker werd. En veilig hier de vierbaans wegen oversteken. Ik doe het goed. Ik ga gewoon op de weg staan, wapper met mijn hand en steek dan gewoon over. Lach een keertje en dan ben ik waar ik zijn moet. Aan de overkant. Het is hier knetterdruk op straat. Ik loop ook wel eens gewoon met de Javanen mee over. Doen alsof je gek bent, werkt wel. Woensdagochtend na het ontbijt eerst op zoek naar een pinautomaat omdat ik naar het ziekenhuis wilde. Anders kan ik de rekening niet betalen. Weer een paar miljoen rijker op weg naar het ziekenhuis. Wat een belevenis, de reden is dan wat minder. Geen idee waar ik naar binnen moest dus naar een hek gelopen waar wat mannen stonden. Het woord 'doctor' gezegd en dat was moeilijk te begrijpen. Die man is met me meegelopen naar een dame die wel wat Engels sprak. Ze bleek van de PR afdeling te zijn van het ziekenhuis. Daar had ik wat aan. Ze heeft me naar een receptie gebracht en daar is na een half uur wachten een pasje voor me aangemaakt en mocht ik op bezoek bij de orthopeed. Eerst naar een ander loket waar ik moest wachten om de rekening aan de kassa te betalen. Toen kwam een man me halen maar ik snapte er niets van wat ik moest doen. Hij zei, blijf maar zitten. Weer opnieuw opgehaald en nu mocht ik naar binnen. Daar zaten ze met drie man op me te wachten. De arts en zijn assistent die zijn telefoon mag beantwoorden. Wat de rol van de andere man was, is me niet duidelijk geworden. Die heeft de hele tijd bij de deur gestaan. De arts sprak wel wat Nederlands maar we hadden unaniem besloten om toch maar het gesprek in het Engels te doen. Mijn Bahasa liet me vandaag in de steek. Uitgelegd waar ik last van heb, wat testjes ondergaan en toen wist hij het wel. Ik heb een tennisarm en heb een verwijsbriefje meegekregen voor de fysiotherapeut en een recept voor pillen en een gel. Nog even een gezellig praatje gemaakt en toen op naar de apotheek in het ziekenhuis. Recept ingeleverd bij de dames. Twee daarvan hadden het te druk met hun telefoon en die andere vriendelijke dame in haar beste Engels heeft me geholpen. Na weer een kwartier wachten, kwam het; ik moest eerst met de nota weer terug naar de kassa om mijn medicijnen te betalen. Ik snapte er natuurlijk niets van en die Javanen maar lachen. Ik ook hoor. Het was gewoon te komisch. Ik kreeg er eerlijk gezegd de slappe lach van. Kon mijn lach in de gangen ook niet inhouden. Weer naar de kassa waar ik op mijn beurt moest wachten maar dat even vergeten was. Toen weer met mijn betalingsbewijs terug naar de apotheek en een half uur later stond ik buiten. De ochtend is weer kapot. Ik heb zo moeten lachen daar. De Javanen kijken hulpeloos naar je omdat ze geen Engels kunnen en ik kan ook alleen maar hulpeloos kijken omdat ik geen Bahasa kan. Toch wel leuk om daar ook een keer geweest te zijn en mee te hebben gemaakt. En natuurlijk veel bekijks. Echt bizar gewoon. In de tent van gisteren wat gegeten en terug naar het hotel omdat het begon te regenen. Geeft niet al te veel omdat ik hoofdpijn heb en mijn draai hier in Bandung niet echt gevonden krijg. Eten kan je eigenlijk alleen maar op straat en dat wil ik niet. Ik hou toch meer van een restaurantje waar ik nog enigszins het idee heb wat ik krijg voorgeschoteld en de kans groter is dat mijn darmen zich een beetje goed houden. Even nog een hotelletje geboekt voor in Jakarta. Ja ja, ik ga er weer voor. Heb mezelf weer eens flink gekieteld. En dat ga ik voortzetten in het Alila Hotel. Als je wilt googlen.... Volgens mij van hetzelfde kaliber als het hotel in Yogya. Weer duurder, maar pff. Ik wil wel mijn levensreis goed afsluiten. Vier nachtjes en ik ga me daar vermaken!! Morgenvroeg word ik opgehaald bij mijn hotel in Bandung en dan op naar Jakarta. Zojuist heb ik hem ook nog aan de telefoon gehad. Hij reageerde maar niet op mijn berichtje over de trein moeten pakken naar Jakarta en of hij een leuk hotel voor me wist. Dus zelf maar wat geregeld. Nou heb ik twee hotels, maar dat lossen we morgen wel op. En ik heb een chauffeur die me overal naar toe brengt waar ik maar wil. Helemaal super natuurlijk, maar ik voel me daar ook wel een beetje ongemakkelijk bij...