On route in Yogya

Zondagochtend helemaal los gegaan tijdens het ontbijt in het hotel. Ze hebben alles hier in kleine verpakkingen dus ben een paar keer geweest. Een goed ontbijt is goed voor de mens. Na een dutje gedaan te hebben de stad in. Was vanochtend al zo vroeg uit de veren dat ik na mijn ontbijt een enorme dut kreeg. Als eerste naar het reisbureau om te informeren naar de Borobudur en Prambanan. Ze moeten minimaal twee personen hebben. En tja, daar sta je dan. Op naar mijn volgende doel. Credit voor mijn telefoon scoren. Ergens naar binnen gelopen en die man deed meteen ergens een stekker in. Dacht dat hij nog moest opstarten maar hij verwees me naar een hok. Een telefooncel. Dat was niet de bedoeling. Hij had me dus verkeerd begrepen. Vriendelijk gelachen en vertrokken. Op naar de volgende. Die dame vertelde me na overleg dat ze dicht waren. Het is een grote stad, dat merk je meteen. Druk op straat, veel riksja's en paarden met karretjes. Mijn jacht voortgezet en geslaagd bij een groot warenhuis. Een verdieping met allemaal telefoons. Dit moest hem gaan worden als ik duidelijk kon maken wat ik wilde hebben. Hij kwam aan met een nieuwe sim, maar die had ik al. Pulsa was het toverwoord. Dat is credit. Wat een kermis daarbinnen. Knetterdruk bij al die stalletjes. Niet normaal. Ik zie hier weinig toeristen lopen. Een handje vol maar gezien. Ik vind het hier wel erg leuk. Veel mensen kijken naar je of beginnen verlegen te lachen als je ze betrapt dat ze naar je zitten te kijken. Of meer staren, want dat kunnen ze hier als de beste. Richting het paleis (Kraton) gelopen maar dat was helaas dicht. Op straat werd ik daar aangesproken door een jongeman. Die giebelende meiden wilden weten waar ik mijn jurk had gekocht. Duidelijk niet hier dus. Hier verkopen ze dat soort kleding niet. Heel gesprek gevoerd met die jongen. Ik kon makkelijk de bus nemen naar de Prambanan, het paleis is alleen in de ochtend open en hij wist nog een origineel batikschooltje. Toch een rondje om het paleis gemaakt en daar werd ik wederom aangesproken. Hij werkte bij het paleis en was op weg naar huis. Het batikschooltje was dichtbij zijn huis en na vele shortcuts gearriveerd. Ik kreeg wel even de zenuwen of ik de weg nog wel terug zou kunnen vinden. Maar dat is dan een zorg voor later, eerst de toko in. Mooi hoor hoe ze de echte batik maken. Dat is echt een ambacht. Natuurlijk wilde ik wel een doek kopen maar ook niet al te veel geld uitgeven. Ik koop me hier anders echt suf. Geslaagd voor uiteraard maar zonder te kunnen onderhandelen. Beetje jammer. Weer terug geflodderd maar de man die me gebracht had, zat buiten te wachten. Hij wil me morgenvroeg wel rijden naar de Borobudur en Prembanan op de motorbike. Ja gezegd en hij komt me om 5 uur ophalen. Dan kunnen we de zonsopgang zien en is het nog niet zo vol met toeristen. Nummers uitgewisseld want als hij er niet is, is hij de mijne. 5 euro aanbetaald, dus ik ben benieuwd. Hij spreekt redelijk Engels dus dat is wel fijn. De taxichauffeur die me bij het hotel had afgezet wilde me ook wel brengen, maar die kon amper Engels. Geen optie dus. Nu nog een terreinkaartje kopen voor de trein dinsdag naar Bandung. Ik had voor vanmiddag nog op de planning staan om even bij het zwembad te gaan liggen. Nou, dat is niet gelukt. Drie loketten gehad voordat ik bij de kaartverkoop was. Keurig in de rij gaan staan en vriendelijk een man voorgelaten, dacht ik. Wat bleek nu dus weer. Je moest een nummertje trekken en een formuliertje invullen en dan keurig gaan zitten wachten op je beurt. Ik snapte al niet wat al die mensen daar deden..... Ik hoefde 'maar' 60 nummers te wachten. Lang verhaal kort, het was er bloedheet binnen en ik heb anderhalf uur zitten wachten. Ik hoopte wel dat ik niet nog een keer doorverwezen zou worden naar een ander loket. Anders was ik geflipt, denk ik. Maar nee hoor, met een treinkaartje in the pocket weer terug naar het hotel. Onderweg nog in een hele stoet indrukwekkend uitziende mannen terecht gekomen. Geen idee waar het voor was, maar toch maar gewoon foto's gemaakt. Ceremonies zoals ze die op Bali kennen, hebben ze hier niet. Ook nog niet echt een moskee gehoord die een oproep doet. Helemaal goed dus.
Maandagochtend om half vijf al telefoon. Mijn gids was er al helemaal klaar voor en stond al voor mijn hotel al te wachten. We gaan naar de Borobudur en de Prembanan, uiteraard op de motorbike. Voor de zekerheid mijn sarong omgeknoopt want je weet nooit op de motorbike zo vroeg. Ik was in 'balinese style'. Een ware Valentino Rossi mijn gids. In een uurtje waren we bij de Borobudur. Helaas zat de lucht helemaal dicht en was het aardig heiïg. Sommige foto's zijn dan ook mistig uitgepakt. Maar goed, op dat moment is dat dan zo en dan is het ook wel weer goed. Indrukwekkend wel al die uitgehouwen afbeeldingen in de muren. Helemaal bovenin geweest en wederom, in mijn nopjes. Totdat ik me omdraaide en naar beneden keek. Knikkende knieën en ineens zenuwachtig. Toch wel een beetje hoogtevrees. Maar goed, dat liever dan zeeziek. Voorzichtig en als een oude dame weer afgedaald en nog even naar het museum geweest. Gelukkig was het erg rustig. Kan ook haast niet anders. Het terrein gaat om 6 uur open en mijn Valentino had al een toegangskaartje voor me geregeld. Super toch? Hup weer op de motorbike en naar de Prambanan. De Borobudur is Boeddistisch en de Prambanan is Hindoeïstisch. Op het laatst op een of ander hobbelweg vol gaten en kuilen. Ik hoop dat mijn nieren nog op z'n plek zitten. Door een erg slaperig dorpje. Leuk om te zien weer en weer had ik het gevoel de enige blanke te zijn. Valentino bleef maar voordoen hoe ik hem vast moest houden. Waarschijnlijk was hij bang dat ik nog nooit op een scooter had gezeten, ik eraf zou kukelen en me enig moment uit de berm zou moeten vissen. Heb zijn aanbod weer vriendelijk afgeslagen. De Prambanan lag meer in een park. Een archeologisch park en stond volop in de steigers. Nu was het ook drukker en bloedheet. Met een groene (detail) bouwvakkershelm op naar binnen en ik maar bang zijn voor rondvliegende rotsstukken. Nou, daar was dat ding dus niet voor. De doorgangetjes zijn zo laag dat ik mijn hoofd gestoten heb. En ineens viel het kwartje, daar was de helm voor. Weer mijn rondje knippend met mijn camera gemaakt en ook daar nog even het museum in. Een jongen vroeg of ik met zijn vriend op de foto wilde. Tuurlijk!! Bleken er uiteindelijk een stuk of 5 te zijn. Voor wat hoort wat, dus ik ook een foto van hen gemaakt. En maar giegelen. Daarna vroeg een meisje of ik een foto wilde maken, dacht ik. Ze wilden allebei met mij op de foto. Blijft leuk en brengt me weer terug naar de ceremonie van de grenswisseling tussen Pakistan en India in 2010. Ik ben nog nooit zo vaak op de foto gezet als toen. Een ijsje gescoord, een lekkere vette Magnum, strawberry and chocolate, als ontbijt en weer naar mijn coureur. Hij zat op een bankje te praten met een wat oudere man. Bobo. En Bobo maar praten in z'n gebrekkig Engels. En toch begreep ik hem wel. Ik had tegen mijn gids gezegd dat ik getrouwd was, maar dat mijn man last had van zijn darmen en daarom niet mee kon. Altijd handig, kunnen liegen. Bobo zei dat ik zijn vierde chakra maar moest masseren met olie. Deze zit in de buurt van je navel. Ik heb hem plechtig beloofd dit te doen. Toen vroeg ik of hij nog tips had voor mijn lijf dat me aardig in de steek laat. Plotseling stond hij op en begon hij in zijn handen te wrijven en dan op de manier van 'dat varkentje zullen we wel eens even wassen'. Na wat gefriemel en gedraai aan mijn hoofd was ik bang dat hij me zou gaan kraken en mijn hoofd los in zijn handen zou hebben. Er knakte wel iets in mijn nek waardoor ik nu weer een beetje over mijn schouder kan kijken. Erg prettig. Niets engs dus. Hij kon er maar niet over uit dat ik geen kinderen had. Ik heb hem verteld dat ik nog jong van geest ben, maar mijn lijf te oud is voor kindertjes. Daar was hij het dus niet mee eens. Mijn arm vastgepakt en naar gekeken. Ik was nog zo jong!! Hij vroeg of ik vanavond zin had om mee naar een café te gaan hier in Yogya. Weer vriendelijk gelachen, maar toch bedankt voor de eer. Mijn stramme lijf weer op de scooter geslingerd terwijl Valentino een slapende knie had. Nog maar een half uurtje en dan zou ik weer terug zijn in het hotel. Helemaal prima. Hij ging kris kras door het verkeer. Het leek wel of hij op tijd thuis moest zijn voor de nasi goreng van zijn vrouw. Zonder brokken weer veilig afgezet en even een tukkie gedaan. Nu zit ik in het restaurant van het hotel aan mijn laatste avondmaal met een man op de piano die Glenn Medeiros speelt. Topavond!! Als je aankomt vragen ze altijd of ik gereserveerd heb. Niet dus. Als je dan zit krijg je zoals in elk restaurant de kaart en dan komen ze je bestelling opnemen. Hier ook zo. Dan komen ze je tafel dekken. Servet wordt op je schoot gelegd, je krijgt een warm handdoekje om je handen te reinigen en dan je broodjes. En dat met twee man personeel. Je wordt hier echt in de watten gelegd en voelt je echt een gast. Morgen ga ik hier weer weg; de ober weet mijn kamernummer. Dus net op tijd. Morgen met de trein naar Bandung. Ritje van ongeveer 7 uur. Vanmiddag een hotel geboekt en dan zien we het allemaal wel weer. Geen idee wat ik ga doen in Bandung. Heb geen info en geen plattegrond. Komt vast goed!! Ik meld me weer. Sorry, beetje lang verhaal....