Kijken, kijken en wel kopen

Donderdagochtend. Na een lekker gebakje weer de hort op. Ik zwicht hier compleet voor de sarongs en sjaaltjes. Heb er dus ook een paar moeten kopen. De main street verder afgewandeld en maar kijken waar ik uitkom. Ik ben die kant al wel eerder op geweest met de motorbike. Verdwalen in Ubud kan haast niet. Even weer (ja alweer) tegoed voor mijn telefoon gekocht. Die man herkend me onderhand wel. Ga steeds naar hetzelfde mannetje. Door dat stomme internet ben ik er zo doorheen. Nu maar uitgezet. Heel eerlijk, moest even googlen hoe ik dat moest doen, omdat ik natuurlijk geen idee had. De helpdesk bellen is ook zo wat. Soms ben ik zo'n dombo. Ook even geinformeerd wat het kost om met DHL spullen naar huis te sturen. Kost wel wat maar dan ben ik ervan af. Sjouw me de blubber hier en moet op Java natuurlijk ook nog dingetjes kopen. Net een nachttripje geboekt. Op zaterdagochtend om 2.30 uur word ik opgehaald om de Mount Batur te beklimmen. Het is daar fris dus geen idee wat ik moet gaan aandoen. Ik heb echt van die wereldproblemen hier. Heb toevallig vanmiddag een pashmina gekocht. Ik denk dat die wel van pas gaat komen. Eerlijk erbij vermelden, een beetje met voorbedachte rade aangeschaft. Verder maar een legging onder een broek die ik hier heb gekocht, want een lange broek heb ik natuurlijk niet bij me. Gelukkig wel een vest. Dat scheelt weer. Ben benieuwd. Sta nu al te trappelen om om 2 uur midden in de nacht op te staan. Het schijnt wel heel mooi te zijn. Je ziet dan de zonsopgang en ik heb al gehoord dat je een lekker gekookt eitje krijgt op de berg. De klim duurt een uurtje of 2. Kijken of ik na al het gewandel hier een beetje conditie heb gekregen. Ik vrees, eerlijk gezegd, het ergste. Ze hadden ook nog een andere uitdaging voor een andere vulkaan, die klim duurt 4 uur. Die heb ik glimlachend afgeslagen. Zie nu al op tegen de spierpijn die ik ervan zou krijgen en dan loop ik voorlopig niet! Daarna kruip ik denk ik maar weer even in mijn bed. Ik ben om 9 uur 's ochtends weer terug als ik niet in de krater val. Maar daar gaan we maar niet van uit. Net de straat weer op geweest om een kaartje te scoren voor vanavond voor een legong trance & paradise dance. Deze is in 'the palace'. The place to be, volgens de boekjes. Tickets koop je dus gewoon op straat. Mijn nieuw gemaakte vriend van gisteren, Made, niet kunnen vinden. dus kaartjes gekocht bij een andere man die ook, ja heel toevallig, ook Made heette. Op de terugweg even de supermarkt in om wat water te kopen. Ook nog echte speculaasjes gekocht van Verkade die daar zomaar in de schappen lagen. Vanavond dus op naar de legong trance & dance. Wat een topper. Helemaal goed en ontzettend genoten. Ik begin zelfs de muziek van hier mooi te vinden. Misschien ben ik al wel te lang hier. Niet lachen nu, maar ik vond de blokfluit erg mooi klinken. Het was best druk. Bij de ingang krijg je altijd uitleg over wat je te zien krijgt. Een heel epistel wat ik vooraf altijd wel even lees, maar waar eigenlijk geen letter van blijft plakken in mijn bovenkamer. Ik wilde vooral de Balinese dames wel eens zien dansen. Ik heb daar altijd wel foto's van gezien, maar nog nooit in het echie. Nu wel dus. Mooi hoor die kleren die ze aan hebben en natuurlijk hoe sierlijk ze bewegen. Wederom, wij blijven een stel harken. Net als de mannen die volledig uitgedost opkomen. En dan bedoel ik bij volledig, ook in de make-up. Dat is wel een beetje gek om te zien hoor. Mooie kostuums, ook van de mannen. Heb denk ik weer zo'n 100 foto's gemaakt. Ik kon niet stoppen. En natuurlijk ook gefilmd. Weer druk, druk, druk net als van de week bij die ceremonie. Je moet alleen opletten dat je niet de hele tijd naar je camera staat te staren want dan heb je daarna een hoop foto's maar eigenlijk niets gezien. Batterij die ik vanmiddag, gelukkig maar, nog had opgeladen weer leeg. Oh ja, het verhaal. Heeft weer te maken met het Hindoe geloof, goed en kwaad. Er was een prins die verliefd was op een prinses, maar haar niet kon krijgen. Hij was ook nog boos op haar omdat ze geflirt zou hebben met een ander. Lang verhaal kort. Ze leefden nog lang en gelukkig. Echt jammer dat we daar vorig jaar niet zijn geweest tijdens onze reis. Missertje. Onderweg naar huis lag er iemand op straat. Ik denk aangereden op haar scooter. Het 'mooie' van hier is dat dan alles stopt en ze door iemand naar het ziekenhuis wordt gebracht. Niet zonder gevaar natuurlijk, omdat je nooit weet of iemand nekletsel heeft. Niemand die ongeduldig is en loopt te toeteren omdat het niet opschiet. Het verkeer staat dan hier meteen vast omdat veel straten eenrichtingsstraten zijn. Niet dat dat alles wil zeggen. Die motorbikes schieten overal tussendoor. Het verbaasd me soms wel dat ik nog niet meer ongelukken heb gezien. Toch vind ik dat ze hier wel voorzichtig rijden. Bij de wat duurdere hotels en parkeerplaatsen staat altijd wel een mannetje om het verkeer tegen te houden en bij het in- en uitparkeren luidkeels aanwijzingen te geven. Meestal hebben ze ook nog een fluitje. Kun ze het in- en uitparkeren meer kracht bij zetten. En volgens mij vangen ze ook nog wel een tip. Parkeerautomaten zijn hier dus de verkeersregelaars en andersom. Zit nog buiten op mijn balkon, heb ik thuis niet. Het is hier al middernacht geweest dus ga zo mijn mandje weer een opzoeken in 'villa hou je dak vast'. Uiteraard zonder fan. Mijn krullen waaien eruit..... Welterusten, oftewel selamat tidur!!