Tussen de locals

Zondagavond gaan eten met de spiegelman bij een visrestaurant. Eerst de hele trip weer te voet naar Penestanan gemaakt, dus weer die berg op en wel 50 traptreden ofzo. Maar goed, alle tijd en goed voor het dagelijks bewegen. Vanmiddag natuurlijk weer een lekker ijsje gehad maar ook die is weer als sneeuw voor de zon verdwenen. De motorbike met bestuurder stond alweer klaar. Kwartiertje om af te koelen op de motorbike want na de klim gutste het weer uit alle poriën. Dan is zo'n ritje wel lekker hoor. Lekker geen helm op. Voor kleine stukjes hoeft dat niet (denk ik). In het restaurant waren we aanvankelijk de eerste gasten. Op een rieten matje gezeten de hele avond, waarvan er vast nog een afbeelding is te zien op mijn achterwerk. Ik kan er nog steeds niet bij dat die mensen hier heel hun leven op de grond opgevouwen kunnen zitten of op hun hurken met platte voeten. Wij zijn dan toch maar een stel stijve harken bij elkaar. Zelfs die week yoga heeft dus geen soelaas geboden. Bintangetje besteld, of laten bestellen en het eten ook laten bestellen. Spiegelman had 'niet spicy' voor mij besteld en een vis zonder kop. Ik kan niet eten met een vis op mijn bord die me aan ligt te kijken. Toen ik deze een keer in NL had besteld, wist ik niet hoe vlug ik een servetje op zijn koppie moest leggen. Ik had hem eerder ook verteld dat ik van een babi pangang al vlam kan vatten en dat ik er niet van houd als een vis me aankijkt. Had hij goed onthouden dus. Ik begin heel dapper met vork en lepel te eten, maar heb dat na twee happen opgegeven. Gewoon met het beste gereedschap eten dat iedereen bezit en dat zijn dus gewoon je handen. Uiteraard alleen met je rechterhand. Werd een beetje een knoeiboel omdat de rijst niet erg sticky was, maar heb er niet een al te grote zooi van gemaakt. De vis was echt zó lekker. De kaart was in het Balinees en voor zover ik daar iets van begrijp, hadden ze ook maar drie gerechten erop staan, gegrilde vis, gegrilde kip en saté van gegrilde slakken. Die laatste heb ik aan me voorbij laten gaan. Weer terug op de motorbike met een bevroren Balinees voorop en keurig voor de deur afgezet. Maandagochtend weer ontbijtje met een, jawel, banana pancake. Thermoskan thee gedronken en klaar om weer de hort op te gaan. Deze keer weer cultureel en dus weer naar het museum. Dit keer het Antonio Blanco Museum. Erg mooie kunst, veel geschilderde dames in Eva kostuum. Mooie omgeving, veel groen, veel vogels en Italiaanse muziek op de achtergrond. Het was een klein paradijsje. Het museum was een soort landhuis/kasteel zoals je vroeger ook bij Dynasty zag, die van de Carrington familie. Trappen aan beide zijden, veel goud en mooie balustrades. Stiekem een foto van gemaakt. Na een welkomstdrankje en een tuna sandwich weer terug naar Ubud. Even tijd voor een voetmassage. Heerlijk, alhoewel het altijd ook pijnlijk is. Op een gegeven moment ging haar hand in haar schortje en dacht ik even een dolk te zien. Vroeg me af wat ze daar nu mee ging doen. Dat weet ik nu, de meest gevoelige plekjes onder mijn voeten opzoeken en dan lekker porren. Achteraf voelt zo'n massage wel altijd lekker. Ik maak hier zoveel kilometers op een dag dat een voetmassage wel lekker is. Strakke kuiten zijn daarvan het gevolg en die zijn nu weer los. Na weer een stuk gelezen te hebben in een boek dat ik maar moeilijk kan weg leggen, tijd om op te frissen. Zo kan ik weer fris aan mijn hike naar de berg beginnen. Dat frisse gevoel duurt 15 minuten, want na die minuten breekt het zweet je alweer uit tijdens het lopen. Onderweg, helaas pas na die 50 treden, kwam mijn yogi van een paar weken terug voorbij gescheurd op zijn motorbike. Lift gekregen voor de verdere 5 minuten. Degenen die het hier kennen weten hoe stijl het laatste stukje is met de trappen, laat staan met een motorbike. Yogi stopt voor de bult, terwijl ik allang gas had gegeven voor een aanloop, zei tegen me 'hold on' en toen vol gas de bult op met een sputterende motorbike. Dacht even dat we weer achterstevoren van de berg zouden afrollen. Gelukkig niet en veilig bovengekomen. Heb een paar keer 'shanti' gezegd; ik denk dat dat heeft geholpen. Uiteraard was ik te vroeg en ben ik maar op straat gaan zitten. En jawel hoor, de bejaarde dame met het kapmes kwam er weer aan. Geen tand in haar mond, een groot gat in haar oor, haar haar in een grijze knot en maar kletsen. Begreep er natuurlijk geen snars van. Als je twee woorden Bahasa spreekt, denkt ze dat je in het bezit bent van een uitgebreid vocabulaire. Niet dus. Lief gelachen zoals ik dat na die weken hier wel kan en maar wat gebrabbeld. Toen kwam ik een andere bekende Balinees tegen die aan het hardlopen was. Voor gek verklaard uiteraard maar even mee staan kletsen. Toen nog de vader gezien en mee gesproken van de eigenaar van Kopi Desa. Die zwaait altijd zo uitbundig naar me dat ik bang ben dat hij vandaag of morgen nog een keertje van zijn motorbike valt. Uiteindelijk was mijn afspraak gearriveerd en mocht ik mee naar de nightmarket in Gianyar. Allemaal locals dus ik zal wel weer bekijks hebben. Paar foto's gemaakt en het gezin waar ik mee was maar lachen. Op schoenenjacht. Wat hebben ze hier veel plastic, voor een tientje weliswaar. Maar plastic schoenen in dit land zijn drama tenzij het flip flops zijn. Daarna naar 'plastic fantastic' land. Een warenhuis genaamd Hardy's. Nog meer plastic en veel opzichtige sieraden die een Europeaan er een beetje raar laten uitzien. Ik moest ook maar iets kopen. Heb ik niet gedaan. Ik heb elastiekjes gekocht voor in mijn haar. Ook grappig hoe dat dan gaat. Echt waar, in de winkels kunnen ze met de helft van het personeel ook uit de voeten. Ze schrijven een bon van wat je koopt, jij krijgt een kopie hiervan en kunt dan naar de kassa om af te rekenen. Daar ligt je aankoop dan klaar. Aankoop, uiteraard, in een plastic tasje, bon eraan geniet, betalen en je aankoop is afgerond. Na het geshop gegeten bij zo'n stalletje aan de weg. Voor de eerste keer Babi Guling gegeten. Dit is een gegrild speenvarken aan het spit en is een Balinese delicatesse. Mijn enige zorg was of mijn darmen dit wel zouden aankunnen. Uit voorzorg maar een colaatje erbij genomen. Ik moet zeggen, het was erg lekker. Ook deze keer had ik weer een aangepast bordje gekregen. Er zat ook een oud dametje bij die aan de spiegelman vroeg of hij met 'die buitenlander' getrouwd was. Na een 'ja' van hem heeft ze rest van de avond naar me zitten lachen. Wel schattig die oude dametjes. Je blijft toch een bezienswaardigheid hier. Een ander voorbeeld is, toen we in die plastic winkel waren, moest ik echt rondlopen om ze te zoeken. Ze komen namelijk niet boven de schappen uit en ik had geen ambitie om daar alleen achter te blijven. Na de Babi Guling weer in de auto terug naar huis en lekker naar bed. Vandaag is het alweer dinsdag. Net een banana pancake weggewerkt en een thermoskan thee en tijd om weer te gaan. Geen idee wat of waar naar toe. Schiet maar een onbekend straatje in en dan zie ik wel weer waar ik uitkom. Vanavond is een shadow puppet show bij de accommodatie waar ik verblijf. Duurt een uurtje. Ga ik maar eens eventjes kijken. Ben door de manager persoonlijk uitgenodigd en kan het niet maken om niet te gaan vind ik. En het is gratis omdat ik hier slaap. Ook een goede reden dus. The best things in life are free......