Toch nog op de motorbike

Op maandagmiddag ben ik met de man van het hotel op pad geweest. Hij zou zijn broer sturen om me om 4 uur op te halen om naar de koffieplantage te gaan en naar de rijstvelden. Ik zou het hotel uit moeten lopen, linksaf slaan en op zoek moeten gaan naar een Wayan die met zijn armen over elkaar zou staan. Als je hier namelijk Wayan roept, kijkt de helft van de straat naar je. En daar stond, de man van het hotel, klaar met helm en scooter. Ik dacht dat hij me naar zijn broer ging brengen, maar nee hoor, hij was mijn gids. Ik wist niet dat we op de scooter zouden gaan, maar toch wel leuk. Een stukje tuffen voordat we bij de koffieplantage waren. Een beetje uitleg gehad over de verschillende koffiebonen en wat info over de dieren die ze gebruiken voor de koffiemakerij. Ze bewaren namelijk zijn poep, maken dit uiteraard schoon, branden de bonen voor ongeveer een uur in een wok en scheppen dit steeds om, om verbranding te voorkomen. Daarna gaan de bonen in een grote vijzel en malen ze de bonen tot een fijn poeder. Dan in een zakje, klaar voor de verkoop. En dan drink je thuis een lekker bakkie poepkoffie. Maar eerst natuurlijk de verschillende soorten koffie proeven. Ik mocht kiezen uit de diverse soorten en soorten thee. Voor de poepkoffie moest ik kleine bijbetaling doen van een halve ton, dit is ongeveer4,50 in euries. Klein bakkie dat wel, maar zo ontzettend lekker!! Kokos-, vanille- en ginsengkoffie en diverse theesoorten geproefd. Gezellig hoor. Na de shotjes op te hebben gedronken, hup naar de winkel. Er moet toch gewoon geld verdiend worden. De poepkoffie (Luwak) kostte voor 100 gram ongeveer 30 euries. Vond ik toch iets te gortig. Wel lekkere chocolade gekocht. Hup, mezelf weer lenig op de scooter geslingerd en toen naar een atelier met diverse soorten schilderkunst. Hij was uiteraard een vriend van de hotelman. Maakt niet uit verder. Supermooie schilderijen gezien. Een buddha; ik zag hem bij mij al aan de muur hangen. Er stond een ander stel te kijken. Hij vroeg 8 miljoen, maar als die mensen weg zouden lopen, kon hij me deze wel voor 5 miljoen aanbieden. Bizar hoor, wat ze hier met de prijzen doen. 5 miljoen is dan nog steeds ongeveer 450 in euries. Een beetje veel vond ik toch, voor zoveel moois. Heb schilderijtjes van zijn vader gekocht. Goed opgelicht denk ik, maar vond ze toch te mooi om ze te laten gaan of in dit geval, te laten hangen. Weer op de scooter en op weg naar een waterval. Even gekeken en wat foto's gemaakt en weer terug naar Ubud. Zo schattig die man van het hotel. Als hij het over zichzelf heeft, noemt hij zichzelf steeds bij zijn voornaam en bij mij gebruikt hij steeds Sharon, maar dan op zijn Balinees. Mijn naam klinkt dan bijna hetzelfde als sarong. We hadden de korte route terug genomen en dan kom je door de meest mooie plekjes. Als ik dan zo achterop zit met die muffe helm op mijn hoofd die voor geen meter past en mijn verstand afknelt, voel ik me erg rijk dat ik hier ben en dit allemaal beleef. Want eerlijk gezegd is het wel heel stil soms als je helemaal alleen bent. Toen we aankwamen, mocht ik in het hotel niet zeggen dat ik met hem was weggeweest. Ik weet niet wie hij denkt voor de gek te houden hoor, maar goed, liegen en spelletjes spelen kan ik voortaan als de beste. Overmorgen naar de mooiste rijstvelden van Bali als het goed is. Ik mag kiezen, scooter of auto. Denk dat ik toch maar voor de scooter ga. Je hebt onderweg bij de bevolking toch wel het nodige bekijks. Sommigen staren je minutenlang ongeneerd aan. Gewoon glimlachen, doe ik dan maar. 's Avonds weer lekker gegeten met live muziek erbij. Ja ja, verzoekplaatje aangevraagd van Adèle, want die kennen ze hier wel. Paar biertjes gedronken en daarna nog met een Australiër een biertje gedronken. Een beetje dol in mijn hoofd weer terug naar mijn kamer en heerlijk geslapen. Dinsdagochtend weer afgesproken met de man van het hotel voor woensdagochtend. Hij is dan vrij en neemt me mee naar de mooiste rijstvelden van Bali. Tenminste dat zegt hij. Om 8.30 uur moet ik klaar staan. Uiteraard weer buiten het gezichtsveld van de mensen van het hotel. Hij neemt nu zijn grotere motorbike mee. Zal wel een echte motor zijn, zoals wij die kennen. Ben benieuwd. Hij heeft wel 5x de afspraak bij me bevestigd. En ik blijf maar geduldig ja zeggen en lief glimlachen. Als zijn baas hem vraagt of hij kan werken, zegt hij gewoon nee. Hij zegt dan wel dat hij een ceremonie thuis heeft. Goed excuus. Volgens mij gebruiken ze hier dat excuus wel vaker. Vanavond eten met een project coördinator van het vrijwilligerswerk. Eens kijken of hij net niet toevallig een vacature voor me heeft.... Het is hier toch wel lastig om je hoofd boven water te houden. Lonen zijn laag, verzekeringen hebben ze bijna niet (geen business hier dus en helaas dus geen IAK-vestiging op Bali) en voor alles moet er gespaard worden. Ondanks dat, zijn de mensen hier zo vriendelijk en staan ze voor je klaar. Ik verbaas me daar nog steeds over. Toen ik maandagavond naar mijn hotel liep en ik weer vriendelijk begroet werd met 'good night' zei ik 'selamat tidur'. Ik kreeg een big smile en de bekende duim, haast verbaasd dat ik dat wist. Selamat tidur betekent welterusten/goedenacht. Nu zeg je hier selamat siang en dus tegen jullie. Bij jullie is het nu nog selamat pagi......